Przejdź do głównej zawartości

„Lost and Found. Opowiadania” Zadie Smith


Wydawnictwo: Znak
data wydania: 4 czerwca 2015r.
tłumaczenie: Michał Kłobukowski
okładka: miękka
liczba stron: 160






Ksiądz Józef Tischner pisał: „Trzeba człowiekowi poznać tajemnicę rozpaczy. Trzeba się nauczyć patrzeć w oczy własnej rozpaczy, dopiero wtedy odczuje, że gdzieś u jej dna, u dna rozpaczy jest wielka, jedyna, niezwykła nadzieja”. Przywołuje celowo te słowa, gdyż trzy krótkie opowiadania Zadie Smith są, między innymi, właśnie o nadziei, ale nadziei, takiej przez wielkie N.  „Mało kto potrafi mocą samej nadziei zżółcić czerwień”. [s. 83] Tym razem brytyjska pisarka na warsztat wzięła opowiadanie. Według niej tak forma pisarka wymaga szczegółowego kunsztu. „Minęło wiele czasu, zanim zrozumiałam, że opowiadanie nie musi zawierać całego życia i losu każdego ze swoich bohaterów”. [s.151] 

Te krótkie formy to nie panoramy, lecz zbliżenia. I dokładnie tak jest - poznajemy fragment życia trzech osób. Można powiedzieć, że sondą przenikany do ludzkiej duszy. A tam widzimy: zagubienie, samotność, tęsknotę, ludzi na zakręcie. Sytuacja bohaterów budzi lekki niepokój. Tak naprawdę to nie za wiele wiemy o postaciach. Jesteśmy świadkami wycinka z życia: Marthy, Hanwella i Fatou. Nigdy ze sobą się nie spotkali, mieszkają w innych miejscach, zajmują ich inne różne problemy. Jednak są w pewnym stopniu zagubieniu. Trochę przez los, który zgotował im takie, a nie inne życie, a trochę przez własne wybory. W sumie do końca tego nie wiemy.

Martha przychodzi do agencji nieruchomości i szuka mieszkania do wynajęcia. Jest mało zdecydowana, a przy tym dość arogancka. Właścicielka nieruchomości Pam zastanawia jednak bardziej fakt skąd jest Martha, jakie ma pochodzenie i jaką tajemnicę przywiozła ze sobą do Ameryki. Fatou mieszka w Londynie i pracuje jako opiekunka w domu hinduskiej rodziny. Przybyła do Londynu z Afryki. W poniedziałki chodzi na pływalnię i mija ambasadę Kambodży, gdzie ktoś gra w badmintona. Wdaje się w filozoficzne dyskusje ze strażnikiem. Clive Black odpowiada na ogłoszenie z gazety. Kobieta poszukuje ojca. Clive rozpoznaje  mężczyznę, z którym w latach 70. spędził z nim jeden przypadkowy dzień i pomalował pokój dla córek. 

Z tych fragmentów życiorysów można ułożyć wspólną całość.  Ważny jest najdrobniejszy ruch, gest głową, pytanie, odpowiedź. Bohaterowie muszą radzić sobie z tym co zgotował im los, a ich życie kolebie się niczym balia. W mgnieniu oka właściciel dużej willi może stać przy zmywaku, a dziewczyna bez wykształcenia może w oczach innych być absolwentką uniwersytetu.

Zadie Smith zabiera tu głos w dość drażliwej sprawie. Zaprzecza stereotypom oraz podejmuje walkę z uprzedzeniami klasowymi. To subtelna siła ekspresji. Ukazuje się tu jej pełnia wrażliwości. Cały świat wyczarowany za pomocą wyważonych słów, ale wystarczająco przestronny, aby go pojąć. Może dla bohaterów zamigają światła rozmaitych możliwości. Tego nie wiemy, a Zadie Smith pozostawiła tu otwartą furtkę.

Polecam!

 Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu  Znak
  wyzwanie czytelnicze 2015 - autorem jest kobieta

Komentarze

  1. Kupiłam tę książkę tuż przed spotkaniem z Zadie (na warszawskim festiwalu) i przeczytałam ją w drodze powrotnej. Bardzo podoba mi się ta technika zbliżeń (swoją drogą, zwróciłam uwagę na te same fragmenty posłowia ;), różne kategorie obcości (etniczna i taka, bo ja wiem, psychologiczna? chodzi mi np. o Pam uważaną za dziwaczkę ze względu na ubrania).

    OdpowiedzUsuń
  2. To, o czym piszesz - walka ze stereotypami i różnicami klasowymi - to chyba główny motyw jej twórczości, podejmowany już w "O pięknie" (mówię akurat o tej pozycji, bo tę czytałam). Smith jest bardzo spostrzegawcza i potrafi wyciągać błyskotliwe wnioski, jej proza z pewnością jest godna uwagi. Chętnie przeczytam!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie