Przejdź do głównej zawartości

„Złota skóra” Carla Montero


Wydawnictwo: Rebis
data wydania: 4 listopada 2014
tłumaczenie: Wojciech Charchalis
tytuł oryginału: La piel dorada
okładka: miękka z obwolutą
liczba stron: 376





Podoba mi się twoja złota skóra... Jest dokładnie taka, jaką ją malują, ze złotym pyłem na pędzlu. [s.212] Tak jeden z bohaterów wypowie się o pewnej modelce. Carla Montero ponowie przenosi nas do Wiednia. Wiednia początku XX wieku, czyli miasta intelektualistów, kompozytorów, malarzy. Miejsca, gdzie widmo zbliżającej się wojny wywoływało uczucia strachu i niepokoju, z drugiej strony fascynacji nowymi prądami, otwarcia na świat, co objawiało się chęcią korzystania z wszelkich uroków życia. Bale, bankiety, tańce, używki  i swoboda – to zaprzątało głowy ówczesnych mieszkańców. Jednak w przeciwieństwie do dwóch pozostałych powieści, gdzie osią fabuły była mroczna tajemnica, która może zmienić porządek świat (w „Szmaragdowej tablicy” - sekret ukryty w obrazie, a w „Wiedeńskiej grze” - niebezpieczna broń w rękach potężnej sekty), tutaj nie ma żadnego spisku czy szpiegostwa, są natomiast makabryczne morderstwa. Ale po kolei.  

Miastem wstrząsa zabójstwo młodej dziewczyny. Zbrodnia została dokonana w dość bestialski sposób, dlatego wzbudza przerażenie wśród wiedeńskiej śmietanki towarzyskiej, skupionej wokół środowiska malarzy, gdyż zamordowana dziewczyna była modelką. Wkrótce ginie kolejna modelka, tancerka, a sposób dokonania zbrodni jest bardzo podobny do morderstwa sprzed kilku lat, kiedy to została zamordowana narzeczona księcia Hugo van Ebenthala. Z racji tego Hugo staje się głównym podejrzanym, ponieważ to on zawsze ostatni był widziany z zamordowanymi dziewczynami. Wątpliwość budzi jedynie fakt, że wszystkie kobiety najpierw zostały otrute cyjankiem, a dopiero potem dokonano na nich makabrycznych cięć nożem, aby pozbawić ich życia. A to już sugeruje, że morderca mógł być słabszy niż ofiary, dlatego potrzebował je na wstępie odurzyć. Zatem mordercą mogłaby być nawet kobieta. Podejrzenie szybko pada na Inés – piękną i enigmatyczną modelkę, muzę i kochankę jednego z najbardziej znanych malarzy. „Kim była ta kobieta? Próżna, powierzchowna, hedonistka, libertynka. Inés z wielkich salonów, z przyjęć, koktajli, balów. To nie była Inés. Inés sztuki i artystów”. [s.179] Takie pytanie zadaje sobie Karl Sehlackman – policjant prowadzący dochodzenie - wkracza on w świat luksusu i całej wiedeńskiej secesji. Mroczna zagadka morderstw spędza sen z jego powiek. Ciągle stoi w martwym punkcie i nie ma wystarczających dowodów, aby wskazać winnego. Główni podejrzany książę Hugo jest jego bliskim przyjacielem, a Inés to kobieta, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia. Nic zatem dziwnego, że Karl czuje się jak na gigantycznej karuzeli, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością, a emocje i zmysły usypiają jego intuicję.

"Pocałunek" źródło
Pełna emocji i zmysłowości to powieść. Rewelacyjnie się ją czytało. Autorka w fikcyjną fabułę wplata również postacie historyczne. Pojawia się Zygmunt Freud, do którego Hugo chodzi na terapię, a sam tytuł, jak i pojawiający się w powieści malarz, jego osobowość i usposobienie, wskazują na Gustava Klimta. To właśnie jego cechą charakterystyczną była wielka fascynacja złotem. Większość swoich dzieł zdobił płatkami z najprawdziwszego złota, przynosząc tym samym na myśl skojarzenie z mistycyzmem, orientalizmem, ikonografią i bogactwem. Jeden z jego obrazów „Pocałunek” przedstawia zatraconą w miłosnym objęciu parę, na skraju ukwieconej łąki. Kobieta omdlewa tu z zachwytu nad czułością ukochanego mężczyzny. Ma to odzwierciedlenie w fabule. Można to porównać do sceny, gdzie Hugo i Inés, nad rzeką Kamp, patrzą na migoczące lampiony. Ten motyw miłosny podobał mi się w powieści najbardziej, jak i cytat „szczęście jest tą chwilą, której nie można sfotografować. Jednak (…) szczęście można sfotografować… Chociaż nie aparatem, lecz duszą”. [s.268] Bardzo dobrze czyta mi się takie powieści, gdzie miłość zwycięża i cokolwiek się stanie - trwa do końca. A tu taki wątek się pojawia. Ale ciii… już będę, żeby nie zdradzić za dużo. Polecam gorąco. 

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Rebis za co bardzo dziękuję.

Komentarze

  1. Czekałam na pierwszą recenzję tej książki, bo lubię Carlę Montero, a zwłaszcza "Szmaragdową tablicę". Teraz
    już wiem, ze na pewno przeczytam i tę pozycję ;)

    http://pasion-libros.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. O tej autorce czytałam sporo - i dobrych, i kiepskich opinii, ale sama chcę się przekonać co-i-jak:)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie