Przejdź do głównej zawartości

"Musierowicz dla zakochanych" Małgorzata Musierowicz

Wydawnictwo: Akapit Press
Wydanie: Luty 2008
ISBN: 978-83-60773-57-4
Liczba stron: 176
Wymiary:150 x 210 mm

Książeczka ma układ symetryczny, choć odwrócony, jedna cześć dla dziewczynek-kobiet, druga dla chłopców-mężczyzn. Powtarzają się te same tematy, tytuły rozdziałów, nawet tytuły wierszy. Tudzież treść tych części jest odpowiednio inna. 

Sama autora określa książkę jako gawędę kulinarną. Są to więc przyjemne potrawy, które przy tej lub innej sposobności można zaserwować miłej sercu osobie. W części dla chłopców autorka ogranicza się do deserów i drobnych wypieków, dziewczynom proponuje szerszy wachlarz potraw do zimnych przekąsek przez zupy po wypieki i dania główne. 

I tutaj moje wielkie uznanie dla autorki. Choć wszystkie spostrzeżenia są nieco tendencyjne i stereotypowe, na przykład refleksje na temat twarzy i oczu ukochanej osób, głosu serca, rozumienia się nawzajem, problemu rozłączenia, wpływu słowików, księżyca czy też przypraw lubczyku i rozmarynu, czyli najbardziej stereotypowych elementów wyobrażeń o miłości - to właśnie pod płaszczykiem utartych schematów rozbudza w czytelnikach zamiłowanie do literatury oraz zapał do podejmowania prób kulinarnych (chociaż pewne przepisy balansują na granicy kiczu - lukrowane serduszka, serduszka z czekoladą, całusy z migdałami). 

Pomimo tych wszystkich minusów, chylę czoła dla twórczości Pani Musierowicz. To bardzo smaczna, lekka i przyjemna książka z bogatą antologią wierszy miłosnych, których części nie znałam.

Jest tu wszystko, taka Musierowicz w pigułce. Fakty z jej życia, anegdotki, wiersze, przepisy kulinarne, humor, dobra zabawa, ale i przesłanie - tak jak w całej twórczości autorki. 
Poza jednym, wydanie książki w lutym, o takim tytule, nie można określić inaczej tylko jako świetny chwyt marketingowy, gotowy prezent na walentynki. Chociaż z drugiej strony,  książka znakomicie uzupełnia młodzieżowe powieści – w końcu miłość w książkach tej autorki gra przeważnie główną rolę!
  
--------------------
A tak prywatnie, to nie mam ochoty i sił na czytanie, jestem zawalona pracą, dlatego ostatnio u mnie trochę lżejsza literatura. Dopadł mnie jesienny nastój, choć tak bardzo nie narzekam, bo w pewien sposób kojąco na mnie działa. A to jeden z utworów, który wprowadza mnie w taką zadumę...

 

Komentarze

  1. Bardzo lubię twórczość MM i tę książkę również, jednak z cyklu gawęd kulinarnych zdecydowanie wolę "Na gwiazdkę" i polecam Ci bardzo:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Chętnie bym poznała tę książkę bliżej. Mam nadzieję, że będzie okazja:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Świetne uzupełnienie Jeżycjady, którą się kiedyś zaczytywałam

    OdpowiedzUsuń
  4. Uwielbiam Małgorzatę Musierowicz! :) Coś mi świta, że tę książkę czytałam, ale chyba to było dawno i nie potrafię sobie przypomnieć szczegółów. To znak, że muszę po nią sięgnąć ponownie ;) Zapraszam do mnie ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nigdy nie przepadałam za twórczością Musierowicz, więc i tę książkę sobie odpuszczę - za stara jestem, żeby się do niej przekonywać:)Choć dla jej miłośników to zdaje się prawdziwa gratka:)

    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie mogę sobie wyobrazić książki bardziej dopasowanej do mych gustów!!! :D

    OdpowiedzUsuń
  7. uwielbiam książki Małgorzaty Musierowicz więc z chęcią przeczytam!

    OdpowiedzUsuń
  8. A ja nie przeczytałam ani jednej książki MM? Kiedyś miałam ochotę, ale wydaje mi się, że to może już za późno na taką literaturę w wieku ... powiedzmy średnim

    OdpowiedzUsuń
  9. "Na gwiazdkę" też posiadam i też bym nie przeczytała utworu MM, gdyby nie było ich w podręcznikach szkolnych i kanonie lektur :))

    OdpowiedzUsuń
  10. Ah ta Edyta Górniak... ona ma głos do takich kultowych wręcz piosenek. Piosenek, których nie umiałoby zaśpiewać na zadowalającym poziomie 80 % wspołczesnych gwiazdek i gwiazdeczek. Kurczę, szkoda że się marnuje na te pseudo-nowoczesne przytupaje klubowe :( ale wierzę w nią i że powróci do takich piosenek jak ta z płyty "Dotyk" lub chociaż "Perła" :)

    Jeśli chodzi o Musierowicz to oczywiście bardzo lubię Jeżycjadę, którą zaczytawałam się jako smarkula ;] Jakiś rok temu chciałąm powrócić do tej serii, ale niestety nie odbieram jej już tak jak kiedyś. Tyle z tego wyszło, że poczułam się staro ;]
    "Musierowicz dla zakochanych" pachnie mi troszkę pisaniem dla zarobku, ale skoro piszesz, że warto przeczytać to musi to być prawda :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Lubię Musierowiczową, ale zdecydowanie wolę Jeżycjadę, niż książki w stylu tej, o której piszesz. Raczej po nią nie sięgnę.

    OdpowiedzUsuń
  12. A ja trochę żałuję, bo nigdy nie zaczytywałam się panią Musierowicz i chyba trochę mnie ominęło. No i obawiam się, że teraz nie odebrałabym jej powieści dobrze, że trafiłyby już do mojego serca. Choć, chyba nie zaszkodzi spróbować, prawda? :)

    Cieszę się, że podobnie odbieramy "Greka Zorbę". Dla mnie to było naprawdę wielkie, pozytywne zaskoczenie. Książka jest cudowna, piękna, uwodzicielska... Ach, przepraszam, że się powtarzam, ale nadal nie mogę wyjść z podziwu dla Kazantzakis'a. Swoją drogą, czytałaś coś jeszcze jego autorstwa? :)

    Pozdrawiam ciepło,
    Ala

    OdpowiedzUsuń
  13. Nie wiem, co się znowu dzieje, ale nie mogę wejść na twój najnowszy (?) wpis o ekranizacjach. U mnie na blogu go pokazuje, a kiedy chcę wejść pisze, że nie istnieje :(

    OdpowiedzUsuń
  14. Kiedyś tak już było, że post po prostu gdzieś przepadł w sieci, a potem się pojawił, nie mam na razie siły pisać jeszcze raz :(

    OdpowiedzUsuń
  15. Pojawił się i komentarz mój też się zapisał. Uff.

    OdpowiedzUsuń
  16. Bardzo lubię Małgorzatę Musierowicz, dlatego mam nadzieję, że szybko będę miała okazję zapoznać się z tą pozycją :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie